Er is een groeiend aantal therapeuten, counsellors en coaches die zich presenteren als professional met als extra: het beschrijven van hun levenservaringen.  

Kwaliteiten gevormd in het verleden en het persoonlijk ontdekkingsproces daarin worden zo in het begeleidingsproces met de cliënt geïntegreerd. Zo wordt een eigen ontwikkelproces functioneel in de beroepspraktijk ingezet. Door wat research te doen op internet zien we dat velen zich onder de button "Wie ben ik" als “ervaringsdeskundige” profileren.

‘Ervaringsdeskundigen zijn gewone mensen die deskundig over hun eigen ervaringen kunnen meepraten’

Therapeuten die zich tevens profileren als ‘ervaringsdeskundige’ geven de cliënt op voorhand een (wellicht vals) gevoel van veiligheid, want deze therapeut zal hen vast en zeker wél begrijpen. Gelijkwaardigheid in gedragen leed wordt dan de gezamenlijke factor en om die reden komt de cliënt juist bij jou met zijn/haar hulpvraag. De cliënt is op zoek naar erkenning en bevestiging. De bevestiging en veiligheid die een mens nodig heeft om daadwerkelijk te kunnen rouwen/voelen. Het is als het ware dat iemand toestemming nodig heeft van de omgeving….en die interne toestemming ontstaat als het leed van de ander niet wordt gekwalificeerd als ‘erger’ waardoor het stemmetje ontstaat…’waar heb ik het eigenlijk over…dat wat mijn hulpverlener heeft meegemaakt is vele malen erger’… De cliënt diskwalificeert daarmee zichzelf.

Als de cliënt zijn leed als ‘erger’ kwalificeert dan komt de verwachting van de cliënt niet uit. Op leedniveau is er geen gelijkwaardigheid en diskwalificeert de cliënt de hulpverlener.  

Ervaringsdeskundigheid als competentie of als valkuil?

Een goede therapie is meer dan het beheersen van de techniek en goede communicatieve vaardigheden alleen. Therapeuten zijn mensen en hebben net als iedereen hun eigen bagage. Vanuit die bagage is de oorsprong te vinden voor de motivatie om therapeut te worden. Dit is vaak ontstaan uit het signaleren of ervaren van een leegte ergens in de hulpverlening. Een gevoel het beter te willen doen, te willen helpen. Dit is een natuurlijk proces. De persoon volgt een opleiding en gaat praktiseren. Door de studie komt er wel enig inzicht in zijn eigen psychisch functioneren maar het opschonen van eigen blokkades en patronen gebeurt nog niet optimaal.  Met als resultaat dat de persoonlijke ervaring van de therapeut een eigen leven gaat  leiden binnen het hulpverleningsproces terwijl de cliënt centraal behoort te staan....